- अविनास बुढाथोकी
नेपाली जनताको हक, अधिकार र जनताको सम्मृद्धिसँगै नेपालको दिगो विकासका लागि निरंकुश राजतन्त्रको अन्त्य गराउन तत्कालीन अवस्थामा जनक्रान्ति आवश्यक थियो । नेपाली कांग्रेसले जुटमेलमा गरेको संघर्ष होस् या एमालेले गरेको झापा संघर्ष नै किन नहोस् त्यो समयको ऐतिहासिक आवश्यकता छँदै थियो । तर जनताले आफ्नो सार्वभौमसत्ता पाउन सकेका थिएनन् । नेपाली जनताका दुस्मन राजा, महाराजा कहिल्यै भएनन् । भए त तिनको निरंकुश राज्य ब्यवस्थाको शासन प्रणाली । हामीले २०४६ सालदेखि भन्दै आएका थियौं– जातीय भेदभाव अन्त्य, धर्मनिरपेक्ष राज्य र जनताको सार्वभौमसत्ता जनतामै निहीत हुनुपर्छ । तत्कालीन नेकपा एमालेका महासचिव स्व. मदन भण्डारीले यही विषयमा बारम्बार दरबारलाई चुनौती दिने गरेका थिए । २०१५ सालको आमनिर्वाचनमा दुई तिहाई बहुमत ल्याएर गठित भएको सरकारको नेतृत्व नेपाली कांग्रेसका संस्थापक वीपी कोइराला स्वयमले गरेका थिए । सत्ताको मात चढेर जनताको प्रजातन्त्र राजा महेन्द्रलाई बेचेकोदेखि कतिपय त्यस्ता चुनौतीपूर्ण अवस्थामा नेपाली कांग्रेसले दरबारसँग मिलेर जनताको मुद्धामा धोका दिने गरेको इतिहास अहिलेको अवस्थामा पनि जिवितै छ । जनक्रान्तिको पहिलो अवस्था जहिले पनि शान्तिपूर्ण संघर्ष नै हुन्छ । संघर्ष भएको अवस्थामा शासकले निरंकुस शैलीमा चर्को दमन गरी जनतामाथि अत्याचार ग-यो भने त्यसले सशस्त्र जनयुद्धको रूप पनि लिन सक्छ । त्यसैले त माक्र्सवाद र लेलिनवादले द्वन्द्ववाद पनि स्वीकार्छ । क. मदन भण्डारीहरूले सम्पूर्ण वामपन्थी शक्तिलाई एकता गराई शान्तिपूर्ण जनक्रान्तिको लागि आवान गरिरहँदा तत्कालीन माओवादी उग्रवाद अंगालेर समयको माग बेगर गलत बाटो सशस्त्र जनयुद्धमा जान केन्द्रीत रह्यो । अन्ततः माओवादीले २०५२ फागुन १ गतेदेखि सशस्त्र जनयुद्धको घोषणा ग-यो । जनयुद्ध गलत बाटो छँदै थियो । तर पनि माओवादीले गरिबी र जातीय भेदभावमा रूमलिएका जनतालाई सुनौलो सपना देखायो । युद्धको रूप नै मार्ने अथवा मर्ने नै हो । तर गम्भीर प्रश्न यो हो कि, किन मर्ने र कसलाई केका लागि मार्ने ? हुन् त तपाईं माओवादीको नामले भन्दा पनि आफ्नै चरित्रले पतन भएको ब्यक्ति हो । उपचार गराउन आएकी आफ्नै साथीको श्रीमतीलाई जबर्जस्ती यौन शोषण गरेको घटना होस् या उनका श्रीमान्को हत्या गरेको आरोप होस्, घटना आजसम्म सेलाएको छैन । तथापी तपाईंलाई आज म प्रश्न गर्न गइरहेको छ । के दोष थियो शिक्षकको ? किन रेटियो उनको घाँटी ? त्यतिबेला किन दुखेन तपाईंको मन ? अनि कुन आधारमा आज गणतन्त्र हाम्रो माग हो भन्नुहुन्छ ? किन मारिए डेकेन्द्रहरू अनि कुन आधारमा प्रेस स्वतन्त्रताको नारा घन्काउनुहुन्छ ? आफ्नै कार्यकर्तालाई वेश्या बनाएर साँस्कृतिक क्रान्ति सम्पन्न गर्ने तपाईंहरू कुन आधारमा महिलाको अधिकारको पक्षमा बोल्नुहुन्छ ? साम्यवादी समाजको नाममा बाँदरमुडेमा सर्वसाधारण चढेको बसमा बम पड्काउँदा दुधे बालक, ८० बर्षीय वृद्धको मृत्युसँगै गर्ववती महिलाको पेटबाट बाहिर निस्केको भ्रुण देख्दा किन दुखेन माननीयज्यू तपाईंको मन ? किन झरेन माननीयज्यू तपाईंको आँसु ? नेवारले बाहुनको छोरी विवाह गरेकै भरमा एउटै परिवारको ३ जनाको विभिन्न रूपमा ज्यान लिँदा किन दुखेन तपाईंको मन माननीयज्यू ? कुन आधारमा जातीय समानताको भाषण गर्नुहुन्छ ? यस्ता निन्दनीय र क्रुर शैलीमा जनताको हत्या गर्दा नरोएको तपाईंको मन काल्पनिक कथामा गाई मरेको सिनले कसरी रोयो माननीयज्यू ? मलाई भर्खरै जस्तो लाग्छ, युद्ध चर्किंदै गयो । दरबारले सकेको निरंकुश लाद्दै गयो । माओवादी पनि अति नै क्रुर बन्दै गयो । यतिसम्म की दरबारले माओवादीलाई सहयोग गरेकै नाममा बस्ती नै जलायो । शंकाको भरमा कतिलाई गायव बनायो । कति चेलीलाई बलात्कार ग¥यो । कतिलाई बस्तीकै अगाडि क्रुर शैलीमा हत्या ग-यो । माओवादीलाई भात खुवाएकै भरमा आतंककारीको उपनाम दिएर हत्या ग-यो । उता, माओवादीले पनि जनतालाई छोडेन । सेना, प्रहरीका जवानका घर–घरमा माओवादीले तिनका घर परिवारलाई शारीरिक, मानसिक यातनासँगै कतिलाई त बन्दी बनाएर हत्या पनि ग-यो । गाउँ बस्तीमा सरकारी र माओवादीको आतंक बढ्दै गएको थियो । सर्वसाधारण जनता सरकारी पक्ष र विद्रोही पक्षको बीचको पेलम्चीमा परेका थिए । माओवादीको चन्दा आतंक, स्कुले बालबालिका अपहरणसँगै गाउँबस्तीका जसको घरमा मन लाग्यो उसैको गोठको गाई, भैँसी, खसी, गोरु जे मन लाग्छ त्यही जबर्जस्ती काटेर खान्थे । दिन्न र किन यसो गरेको भन्न पाइँदैन थियो । उनीहरूको अत्याचार विरुद्ध बोल्यो कि ज्यान बच्दैन थियो । ज्यान बचाउनकै लागि उनीहरूलाई पकाउन तुल्याउन सहयोग गर्नु ब्यक्तिको बाध्यता हुन्थ्यो भने उ सेनाको सिकार बन्न पनि सक्थ्यो । धर्मनिरपेक्षताका नाममा पुजारीका टुप्पी काट्ने, मन्दिरका मुर्ती उखालेर फ्याँक्ने, मन्दिर भत्काउने, नेपालको विकासको नाममा पुललगायत भौतिक संरचना नष्ट गर्ने, जनताको स्वतन्त्रता तथा सार्वभौमसत्ताका नाममा अन्याय र अत्याचार बर्साउने लगायतका काम माओवादीले गरिरहे । कुनै समय हाम्रा गाउँघरमा ‘तेरो घरमा कालो कांग्रेस छिरोस्’ भनेर गाली दिने चलन थियो तर माओवादी कालो कांग्रेसभन्दा पनि चर्को क्रुर शैलीमा अगाडि बढेको थियो । यतिसम्म की विद्यालयमा पढाइरहेका शिक्षकलाई विद्यार्थीको बीचमा बाँधेर हँसियाले घाँटी रेटेर हत्या गर्नेसम्मको काम पनि भयो । माओवादीको अत्याचारविरुद्ध समाचार लेखेकै भरमा डेकेन्द्र थापा जस्ता पत्रकारहरूको हत्या भयो । ब्यक्तिगत रिसईबीमा माओवादीले ओखलढुंगा टारकेराबारीका उज्जन श्रेष्ठ हुन् या गोरखा फुजेलका कृष्ण अधिकारीहरु हुन् ती जस्ता सयौंको हत्या ग¥यो । चितवनको बाँदरमुडेमा क्रान्तिका नाममा दुधे बालकदेखि ८० बर्षीय वृद्ध चढेको बस बमले उडायो । आफ्नै कार्यकर्तालाई वेश्या बनाएर सैनिक जवानलाई रक्सीमा विष पिलाई मार्ने जस्ता आतंकवादी काम पनि माओवादी जनयुद्धका नाममा भए । जनयुद्ध नामको धनयुद्ध सकिएको आज १२ बर्षभन्दा बढी भएको छ । ती समयताका गरिएका अन्याय अत्याचारको श्रेय ब्यक्ति हाम्रा अहिलेका माननीय कृषि मन्त्री हरिबोल गजुरेलज्यू पनि हुन् । त्यस्ता विभत्स हत्या र अत्याचारको कमान्डिङ आफैंले गर्दा नदुखेको मन आज मेरा माननीय कृषि मन्त्रीज्यूलाई एउटा काल्पनिक कथामा आधारित सिनेमाले दुखाई दिएछ र भक्कानिएर रोएछन् । गज्जव छन् मेरा देशका सञ्चारमाध्यम र सञ्चारकर्मी । माओवादीको अन्याय, अत्याचारमा पिल्सिएर न्यायको भिख माग्दा माग्दै ज्यान गुमाएका नन्दप्रसाद अधिकारी आज पनि न्यायकै पर्खाईमा टिचिङ अस्पतालको शव कक्षभित्र बाकसमा कुहिएर बसेका छन् । यता सावित्री क्षेष्ठहरू सम्माननीय अदालतले दिएको न्याय राज्यद्वारा कार्यान्वयनको पर्खाईमा बर्षौँ काटिरहेका छन् । सञ्चार क्षेत्र आवाज विहीनका आवाज बन्नुपर्ने ठाउँमा नैतिक पतन भएका चाटुकारहरूको गुलामी गरिरहेको छ । आवाजबिहीनका आवाजले ठाउँ पाएका छैनन् तर नैतिकता गुमाएकाहरूको अनेक प्रपञ्चसँगै आँसुको कथाको विज्ञापनले मिडिया क्षेत्र रंगिएको छ । आँखा भरी आँसु टिलपिल पारी मलाई आज मेरा माननीय कृषि मन्त्रीज्यूलाई प्रश्न गर्न मन लाग्यो । माननीय मन्त्रीज्यू, हुन् त तपाईं माओवादीको नामले भन्दा पनि आफ्नै चरित्रले पतन भएको ब्यक्ति हो । उपचार गराउन आएकी आफ्नै साथीको श्रीमतीलाई जबर्जस्ती यौन शोषण गरेको घटना होस् या उनका श्रीमान्को हत्या गरेको आरोप होस्, घटना आजसम्म सेलाएको छैन । तथापी तपाईंलाई आज म प्रश्न गर्न गइरहेको छ । के दोष थियो शिक्षकको ? किन रेटियो उनको घाँटी ? त्यतिबेला किन दुखेन तपाईंको मन ? अनि कुन आधारमा आज गणतन्त्र हाम्रो माग हो भन्नुहुन्छ ? किन मारिए डेकेन्द्रहरू अनि कुन आधारमा प्रेस स्वतन्त्रताको नारा घन्काउनुहुन्छ ? आफ्नै कार्यकर्तालाई वेश्या बनाएर साँस्कृतिक क्रान्ति सम्पन्न गर्ने तपाईंहरू कुन आधारमा महिलाको अधिकारको पक्षमा बोल्नुहुन्छ ? साम्यवादी समाजको नाममा बाँदरमुडेमा सर्वसाधारण चढेको बसमा बम पड्काउँदा दुधे बालक, ८० बर्षीय वृद्धको मृत्युसँगै गर्ववती महिलाको पेटबाट बाहिर निस्केको भ्रुण देख्दा किन दुखेन माननीयज्यू तपाईंको मन ? किन झरेन माननीयज्यू तपाईंको आँसु ? नेवारले बाहुनको छोरी विवाह गरेकै भरमा एउटै परिवारको ३ जनाको विभिन्न रूपमा ज्यान लिँदा किन दुखेन तपाईंको मन माननीयज्यू ? कुन आधारमा जातीय समानताको भाषण गर्नुहुन्छ ? यस्ता निन्दनीय र क्रुर शैलीमा जनताको हत्या गर्दा नरोएको तपाईंको मन काल्पनिक कथामा गाई मरेको सिनले कसरी रोयो माननीयज्यू ? मलाई थाहा छ । सोच, चिन्तन र सिद्धान्तबाट च्युत भई लम्पट परेका ब्यक्तिबाट नैतिकताको आश राखिँदैन तर पनि बाध्य भएर मनमा उब्जेका केही भावना ब्यक्त गरेको छु । अन्तमा फेरि भन्छु १७ हजारको बलिदान प्रचण्ड, बाबुरामलगायत सिमित नेतालाई सत्ता र महलमा पु-याउनका लागि थियो । वर्गीय राजनीतिदेखि भागेर क्षेत्रीय र जातीय राजनीतिमा प्रवेश गर्न माओवादीले जनतालाई छल गरेर संघीयता भित्र्याएको हो भने लोकतान्त्रिक गणतन्त्र २१ जना विर सहिदको रगतले स्थापित ऐतिहासिक उपलब्धि हो । जनताको यस उपलब्धिलाई संस्थागत रूपमा स्थापित गरी नेपाली जनताको सम्मृद्धि र नेपालको दिगो विकासका लागि चाटुकार चरित्र, आँसुको प्रपञ्च, दलाली छोडेर नेपाली राजनीति, राष्ट्रिय मुद्दामा केन्द्रित हुनु देशको आवश्यकता र जनताको माग दुवै रहेको छ ।
Source : Dainik Nepal
नेपाली जनताको हक, अधिकार र जनताको सम्मृद्धिसँगै नेपालको दिगो विकासका लागि निरंकुश राजतन्त्रको अन्त्य गराउन तत्कालीन अवस्थामा जनक्रान्ति आवश्यक थियो । नेपाली कांग्रेसले जुटमेलमा गरेको संघर्ष होस् या एमालेले गरेको झापा संघर्ष नै किन नहोस् त्यो समयको ऐतिहासिक आवश्यकता छँदै थियो । तर जनताले आफ्नो सार्वभौमसत्ता पाउन सकेका थिएनन् । नेपाली जनताका दुस्मन राजा, महाराजा कहिल्यै भएनन् । भए त तिनको निरंकुश राज्य ब्यवस्थाको शासन प्रणाली । हामीले २०४६ सालदेखि भन्दै आएका थियौं– जातीय भेदभाव अन्त्य, धर्मनिरपेक्ष राज्य र जनताको सार्वभौमसत्ता जनतामै निहीत हुनुपर्छ । तत्कालीन नेकपा एमालेका महासचिव स्व. मदन भण्डारीले यही विषयमा बारम्बार दरबारलाई चुनौती दिने गरेका थिए । २०१५ सालको आमनिर्वाचनमा दुई तिहाई बहुमत ल्याएर गठित भएको सरकारको नेतृत्व नेपाली कांग्रेसका संस्थापक वीपी कोइराला स्वयमले गरेका थिए । सत्ताको मात चढेर जनताको प्रजातन्त्र राजा महेन्द्रलाई बेचेकोदेखि कतिपय त्यस्ता चुनौतीपूर्ण अवस्थामा नेपाली कांग्रेसले दरबारसँग मिलेर जनताको मुद्धामा धोका दिने गरेको इतिहास अहिलेको अवस्थामा पनि जिवितै छ । जनक्रान्तिको पहिलो अवस्था जहिले पनि शान्तिपूर्ण संघर्ष नै हुन्छ । संघर्ष भएको अवस्थामा शासकले निरंकुस शैलीमा चर्को दमन गरी जनतामाथि अत्याचार ग-यो भने त्यसले सशस्त्र जनयुद्धको रूप पनि लिन सक्छ । त्यसैले त माक्र्सवाद र लेलिनवादले द्वन्द्ववाद पनि स्वीकार्छ । क. मदन भण्डारीहरूले सम्पूर्ण वामपन्थी शक्तिलाई एकता गराई शान्तिपूर्ण जनक्रान्तिको लागि आवान गरिरहँदा तत्कालीन माओवादी उग्रवाद अंगालेर समयको माग बेगर गलत बाटो सशस्त्र जनयुद्धमा जान केन्द्रीत रह्यो । अन्ततः माओवादीले २०५२ फागुन १ गतेदेखि सशस्त्र जनयुद्धको घोषणा ग-यो । जनयुद्ध गलत बाटो छँदै थियो । तर पनि माओवादीले गरिबी र जातीय भेदभावमा रूमलिएका जनतालाई सुनौलो सपना देखायो । युद्धको रूप नै मार्ने अथवा मर्ने नै हो । तर गम्भीर प्रश्न यो हो कि, किन मर्ने र कसलाई केका लागि मार्ने ? हुन् त तपाईं माओवादीको नामले भन्दा पनि आफ्नै चरित्रले पतन भएको ब्यक्ति हो । उपचार गराउन आएकी आफ्नै साथीको श्रीमतीलाई जबर्जस्ती यौन शोषण गरेको घटना होस् या उनका श्रीमान्को हत्या गरेको आरोप होस्, घटना आजसम्म सेलाएको छैन । तथापी तपाईंलाई आज म प्रश्न गर्न गइरहेको छ । के दोष थियो शिक्षकको ? किन रेटियो उनको घाँटी ? त्यतिबेला किन दुखेन तपाईंको मन ? अनि कुन आधारमा आज गणतन्त्र हाम्रो माग हो भन्नुहुन्छ ? किन मारिए डेकेन्द्रहरू अनि कुन आधारमा प्रेस स्वतन्त्रताको नारा घन्काउनुहुन्छ ? आफ्नै कार्यकर्तालाई वेश्या बनाएर साँस्कृतिक क्रान्ति सम्पन्न गर्ने तपाईंहरू कुन आधारमा महिलाको अधिकारको पक्षमा बोल्नुहुन्छ ? साम्यवादी समाजको नाममा बाँदरमुडेमा सर्वसाधारण चढेको बसमा बम पड्काउँदा दुधे बालक, ८० बर्षीय वृद्धको मृत्युसँगै गर्ववती महिलाको पेटबाट बाहिर निस्केको भ्रुण देख्दा किन दुखेन माननीयज्यू तपाईंको मन ? किन झरेन माननीयज्यू तपाईंको आँसु ? नेवारले बाहुनको छोरी विवाह गरेकै भरमा एउटै परिवारको ३ जनाको विभिन्न रूपमा ज्यान लिँदा किन दुखेन तपाईंको मन माननीयज्यू ? कुन आधारमा जातीय समानताको भाषण गर्नुहुन्छ ? यस्ता निन्दनीय र क्रुर शैलीमा जनताको हत्या गर्दा नरोएको तपाईंको मन काल्पनिक कथामा गाई मरेको सिनले कसरी रोयो माननीयज्यू ? मलाई भर्खरै जस्तो लाग्छ, युद्ध चर्किंदै गयो । दरबारले सकेको निरंकुश लाद्दै गयो । माओवादी पनि अति नै क्रुर बन्दै गयो । यतिसम्म की दरबारले माओवादीलाई सहयोग गरेकै नाममा बस्ती नै जलायो । शंकाको भरमा कतिलाई गायव बनायो । कति चेलीलाई बलात्कार ग¥यो । कतिलाई बस्तीकै अगाडि क्रुर शैलीमा हत्या ग-यो । माओवादीलाई भात खुवाएकै भरमा आतंककारीको उपनाम दिएर हत्या ग-यो । उता, माओवादीले पनि जनतालाई छोडेन । सेना, प्रहरीका जवानका घर–घरमा माओवादीले तिनका घर परिवारलाई शारीरिक, मानसिक यातनासँगै कतिलाई त बन्दी बनाएर हत्या पनि ग-यो । गाउँ बस्तीमा सरकारी र माओवादीको आतंक बढ्दै गएको थियो । सर्वसाधारण जनता सरकारी पक्ष र विद्रोही पक्षको बीचको पेलम्चीमा परेका थिए । माओवादीको चन्दा आतंक, स्कुले बालबालिका अपहरणसँगै गाउँबस्तीका जसको घरमा मन लाग्यो उसैको गोठको गाई, भैँसी, खसी, गोरु जे मन लाग्छ त्यही जबर्जस्ती काटेर खान्थे । दिन्न र किन यसो गरेको भन्न पाइँदैन थियो । उनीहरूको अत्याचार विरुद्ध बोल्यो कि ज्यान बच्दैन थियो । ज्यान बचाउनकै लागि उनीहरूलाई पकाउन तुल्याउन सहयोग गर्नु ब्यक्तिको बाध्यता हुन्थ्यो भने उ सेनाको सिकार बन्न पनि सक्थ्यो । धर्मनिरपेक्षताका नाममा पुजारीका टुप्पी काट्ने, मन्दिरका मुर्ती उखालेर फ्याँक्ने, मन्दिर भत्काउने, नेपालको विकासको नाममा पुललगायत भौतिक संरचना नष्ट गर्ने, जनताको स्वतन्त्रता तथा सार्वभौमसत्ताका नाममा अन्याय र अत्याचार बर्साउने लगायतका काम माओवादीले गरिरहे । कुनै समय हाम्रा गाउँघरमा ‘तेरो घरमा कालो कांग्रेस छिरोस्’ भनेर गाली दिने चलन थियो तर माओवादी कालो कांग्रेसभन्दा पनि चर्को क्रुर शैलीमा अगाडि बढेको थियो । यतिसम्म की विद्यालयमा पढाइरहेका शिक्षकलाई विद्यार्थीको बीचमा बाँधेर हँसियाले घाँटी रेटेर हत्या गर्नेसम्मको काम पनि भयो । माओवादीको अत्याचारविरुद्ध समाचार लेखेकै भरमा डेकेन्द्र थापा जस्ता पत्रकारहरूको हत्या भयो । ब्यक्तिगत रिसईबीमा माओवादीले ओखलढुंगा टारकेराबारीका उज्जन श्रेष्ठ हुन् या गोरखा फुजेलका कृष्ण अधिकारीहरु हुन् ती जस्ता सयौंको हत्या ग¥यो । चितवनको बाँदरमुडेमा क्रान्तिका नाममा दुधे बालकदेखि ८० बर्षीय वृद्ध चढेको बस बमले उडायो । आफ्नै कार्यकर्तालाई वेश्या बनाएर सैनिक जवानलाई रक्सीमा विष पिलाई मार्ने जस्ता आतंकवादी काम पनि माओवादी जनयुद्धका नाममा भए । जनयुद्ध नामको धनयुद्ध सकिएको आज १२ बर्षभन्दा बढी भएको छ । ती समयताका गरिएका अन्याय अत्याचारको श्रेय ब्यक्ति हाम्रा अहिलेका माननीय कृषि मन्त्री हरिबोल गजुरेलज्यू पनि हुन् । त्यस्ता विभत्स हत्या र अत्याचारको कमान्डिङ आफैंले गर्दा नदुखेको मन आज मेरा माननीय कृषि मन्त्रीज्यूलाई एउटा काल्पनिक कथामा आधारित सिनेमाले दुखाई दिएछ र भक्कानिएर रोएछन् । गज्जव छन् मेरा देशका सञ्चारमाध्यम र सञ्चारकर्मी । माओवादीको अन्याय, अत्याचारमा पिल्सिएर न्यायको भिख माग्दा माग्दै ज्यान गुमाएका नन्दप्रसाद अधिकारी आज पनि न्यायकै पर्खाईमा टिचिङ अस्पतालको शव कक्षभित्र बाकसमा कुहिएर बसेका छन् । यता सावित्री क्षेष्ठहरू सम्माननीय अदालतले दिएको न्याय राज्यद्वारा कार्यान्वयनको पर्खाईमा बर्षौँ काटिरहेका छन् । सञ्चार क्षेत्र आवाज विहीनका आवाज बन्नुपर्ने ठाउँमा नैतिक पतन भएका चाटुकारहरूको गुलामी गरिरहेको छ । आवाजबिहीनका आवाजले ठाउँ पाएका छैनन् तर नैतिकता गुमाएकाहरूको अनेक प्रपञ्चसँगै आँसुको कथाको विज्ञापनले मिडिया क्षेत्र रंगिएको छ । आँखा भरी आँसु टिलपिल पारी मलाई आज मेरा माननीय कृषि मन्त्रीज्यूलाई प्रश्न गर्न मन लाग्यो । माननीय मन्त्रीज्यू, हुन् त तपाईं माओवादीको नामले भन्दा पनि आफ्नै चरित्रले पतन भएको ब्यक्ति हो । उपचार गराउन आएकी आफ्नै साथीको श्रीमतीलाई जबर्जस्ती यौन शोषण गरेको घटना होस् या उनका श्रीमान्को हत्या गरेको आरोप होस्, घटना आजसम्म सेलाएको छैन । तथापी तपाईंलाई आज म प्रश्न गर्न गइरहेको छ । के दोष थियो शिक्षकको ? किन रेटियो उनको घाँटी ? त्यतिबेला किन दुखेन तपाईंको मन ? अनि कुन आधारमा आज गणतन्त्र हाम्रो माग हो भन्नुहुन्छ ? किन मारिए डेकेन्द्रहरू अनि कुन आधारमा प्रेस स्वतन्त्रताको नारा घन्काउनुहुन्छ ? आफ्नै कार्यकर्तालाई वेश्या बनाएर साँस्कृतिक क्रान्ति सम्पन्न गर्ने तपाईंहरू कुन आधारमा महिलाको अधिकारको पक्षमा बोल्नुहुन्छ ? साम्यवादी समाजको नाममा बाँदरमुडेमा सर्वसाधारण चढेको बसमा बम पड्काउँदा दुधे बालक, ८० बर्षीय वृद्धको मृत्युसँगै गर्ववती महिलाको पेटबाट बाहिर निस्केको भ्रुण देख्दा किन दुखेन माननीयज्यू तपाईंको मन ? किन झरेन माननीयज्यू तपाईंको आँसु ? नेवारले बाहुनको छोरी विवाह गरेकै भरमा एउटै परिवारको ३ जनाको विभिन्न रूपमा ज्यान लिँदा किन दुखेन तपाईंको मन माननीयज्यू ? कुन आधारमा जातीय समानताको भाषण गर्नुहुन्छ ? यस्ता निन्दनीय र क्रुर शैलीमा जनताको हत्या गर्दा नरोएको तपाईंको मन काल्पनिक कथामा गाई मरेको सिनले कसरी रोयो माननीयज्यू ? मलाई थाहा छ । सोच, चिन्तन र सिद्धान्तबाट च्युत भई लम्पट परेका ब्यक्तिबाट नैतिकताको आश राखिँदैन तर पनि बाध्य भएर मनमा उब्जेका केही भावना ब्यक्त गरेको छु । अन्तमा फेरि भन्छु १७ हजारको बलिदान प्रचण्ड, बाबुरामलगायत सिमित नेतालाई सत्ता र महलमा पु-याउनका लागि थियो । वर्गीय राजनीतिदेखि भागेर क्षेत्रीय र जातीय राजनीतिमा प्रवेश गर्न माओवादीले जनतालाई छल गरेर संघीयता भित्र्याएको हो भने लोकतान्त्रिक गणतन्त्र २१ जना विर सहिदको रगतले स्थापित ऐतिहासिक उपलब्धि हो । जनताको यस उपलब्धिलाई संस्थागत रूपमा स्थापित गरी नेपाली जनताको सम्मृद्धि र नेपालको दिगो विकासका लागि चाटुकार चरित्र, आँसुको प्रपञ्च, दलाली छोडेर नेपाली राजनीति, राष्ट्रिय मुद्दामा केन्द्रित हुनु देशको आवश्यकता र जनताको माग दुवै रहेको छ ।
Source : Dainik Nepal
